T Anker schrijft weer eens historie
Na maandenlange voorbereiding was het dan eindelijk zo ver op 26 augustus 2022: het vertrek naar het wonderschone Friesland voor de tocht der tochten.
Van de aanvankelijk 13 belangstellenden bleven uiteindelijk slechts 7 deelnemers over door diverse oorzaken.
Maar dat zevental was wel de crème de la crème van ‘t Anker: Walther, Piet, Twan, Rob H., Eric, Rob K. En Wiel.
Zij durfden het aan om de Elfstedentocht te rijden en daarmee de 200 km-grens te overschrijden.
Er werd vertrokken met 2 auto’s. Eric reed apart omdat hij met zijn liefje enkele dagen vakantie vierde.
Stipt om 11.00 uur werd vertrokken bij de roemruchte Koel. De stemming zat er meteen goed in. Iedereen keek uit naar deze tocht. En achteraf bleek dat dit terecht was.
Halverwege was een stop ingepland. Dit om de blaas te ledigen en ook om de maag van inhoud te voorzien. Daarbij bleek overigens dat de kleinste magen de grootste behoefte hadden aan inname. Koffie, gebak, broodjes, uitsmijters werden verorberd. Piet hield het op een supergezonde hamburger.
Rond 15.00 uur arriveerden wij in Leeuwarden bij het hotel. De fietsen konden in de garage gezet worden. Die werden vakkundig afgedekt en afgeschermd omdat inkijk in de garage mogelijk was. Piet liep al behoorlijk nerveus en gestresst rond want die vond dat het toch al tijd was voor een welkomstdrankje. Na te zijn voorzien van een grote Weizen met dito glas werd Piet weer helemaal zichzelf en helemaal zen.
Zelfs zo’n eerste glas leidt al tot veel spraakstof. Eric deed verslag van zijn liefdesleven en amoureuze bezigheden. Ik moet het als verslaggever opbiechten: zowel de kwaliteit als kwantiteit daarvan vervulden mij met diep respect en grote afgunst. Wat hij vertelde zie je normaal en alleen in films en lees je slechts in sciencefiction boeken. Wat een fysieke inspanning moet dat zijn en hoeveel tijd zal daar wel niet in gaan zitten? Het is voor mij een wonder dat hij überhaupt nog kan fietsen. Hij zal wel veel voedingssupplementen en vitamines innemen. Uiteraard treed ik hier verder niet in details omdat wij bij ‘t Anker privacy hoog in het vaandel hebben. Het gerucht gaat dat Eric en zijn vriendin enkele hoofdstukken aan de Kama Sutra toegevoegd hebben omdat zij alle andere hoofdstukken al volledig beheersen.
Diep ontzag voor deze prestatie!
Een paar daagjes weg geeft ook altijd een goede inkijk in ieders privéleven. Hoe goed kan men zonder thuisfront? Op 1 na was iedereen vrij rustig om het thuisfront te laten weten dat alles goed was. Een persoon wiens naam ik hier niet memoreer omdat dit niet AVG-proof zou zijn, had heel veel haast om naar huis te bellen. Ik kan alleen aangeven dat hij een zeer hoge en belangrijke functie binnen de club vervult. Hij had nu al last van heimwee en verlangde naar zijn innig geliefde echtgenote. Hij verhaalde ook over hoe hij haar had leren kennen en hoe knap zij vroeger wel niet was geweest. Zij bleek zelfs fotomodel te zijn geweest en de verkoop van producten waarbij haar beeltenis stond, groeide enorm. Hij straalde een en al trots en verliefdheid uit. Verder keek hij reikhalzend uit naar hun gezamenlijke vakantie in het najaar. Een vakantie die van haar niet had gehoeven maar die hij er door heen geduwd had. Samen naar een idyllische zonovergoten paradijs waarbij hij grote plannen had om tochtjes door de bergen te maken. Dit zou zo maar het scenario kunnen zijn van een echte zwijmel film over een sprookjeshuwelijk. Wat een aandoenlijk verhaal. Ik heb er eerlijk gezegd een traantje bij weggepinkt. Dat zo’n band en verliefdheid nog kunnen bestaan na zo veel jaren huwelijk. Ik gun hen namens de hele club: en ze leefden nog lang en gelukkig!
Na nog een tweede drankje nog gauw even inchecken. Rob K. Betaalde genereus de rekening. Dat werd zeer op prijs gesteld. Hij zou e.e.a. later wel verrekenen. Wat een toewijding en wat een vertrouwen in de rest!
Daarna verzamelen voor een wandeling naar het centrum van Leeuwarden. Eerst hielden we halt bij de 11 steden hal van waaruit normaliter de schaatstocht start. Indrukwekkende foto’s en heroïsche verhalen sieren de muur van de hal. Pas de volgende dag zouden wij zelf gaan beseffen welke inspanning een dergelijke tocht vergt en wat een knappe prestatie daarmee geleverd wordt. Daarna door een park naar het centrum en onderwijl de vele mooie boten bewonderd die daar afgemeerd lagen.
Om de nodige koolhydraten binnen te krijgen als energievoorraad voor de volgende dag, werd besloten Italiaans te eten. Toen we het etablissement betraden, leek dat op de steenkolenmijn zoals je die in Valkenburg hebt. Je kon amper iets zien. Jullie verslaggever sloeg de schrik om het hart. Werd hier misschien eten geserveerd waarvan men niet wilde dat dit zichtbaar zou zijn op het bord? Dat bleek achteraf reuze mee te vallen. De soep was heerlijk en de pizza en pasta smaakten prima. Piet dacht dat de menukaart een kraslot was en zat daar vol overgave op te krabben en schuren. Bleek dat Wiel met een kaarsje bijgelicht had zodat Piet de kaart kon lezen. Daarbij knoeide hij echter kaarsvet. Piet dacht toen weer met weemoed aan thuis waar hij voor een romantische avond ook regelmatig met kaarslicht de juiste sfeer creëert.
Inmiddels was ook de oorzaak van het geringe licht duidelijk geworden. Er was een heuse stroomstoring in de stad.
Piet besloot inmiddels dat het tijd werd voor een tripel. De volgende dag bleek overigens dat hij wellicht beter een sapje had kunnen nemen. Tripels maken immers de benen zwaar! Na een goede en gezellige maaltijd met de nodige sterke verhalen en veel gelach, ging het weer terug naar het hotel. Een goede nachtrust is immers wel nodig voor zo’n lange tocht.
De volgende ochtend was iedereen weer fris en fruitig op. Speciaal voor ons ving het ontbijt eerder aan. Iedereen was keurig op tijd. Na het ontbijt even nog naar de kamer en dan onze fietsen pakken die het zwaar te verduren zouden krijgen.
Iedereen stond keurig op tijd buiten inclusief fiets. Alleen onze grote roerganger en praeses verkeerde nog op zijn kamer en leek vast geplakt aan de wc-pot. Ondanks de laxerende biertjes bleek hij voor een zware bevalling te staan. Daarom werd de hulp van een verloskundige ingeroepen en gefluisterd wordt dat Piet met de vacuümpomp geholpen is. Omdat daarbij ook de nageboorte snel los kwam, raakte echter het riool overbelast. Een naburige boer bood uitkomst en kwam met een grote gierkar voorrijden. Tijdens de tocht werd zijn mest reeds uitgereden over het Friese land. Een gevoel van trots overviel de hele groep dat 1 persoon van de club zo’n grote bijdrage had geleverd aan het extra vruchtbaar maken van het Friese land.
Zichtbaar opgelucht was ons grote voorbeeld nu klaar voor de grote heroïsche tocht van ‘t Anker. Hij was ook vele kilo’s lichter.
Het begon lichtjes te regenen en twijfel dreigde toe te slaan: zou de weersvoorspelling dan toch niet kloppen? Die was namelijk droog, halfbewolkt, 23 graden en windkracht 4 uit het noorden. Die voorspelling bleek gelukkig wel te kloppen.
Vol goed moede werd begonnen aan de tocht: van Leeuwarden via Sneek, IJlst, Sloten, Stavoren, Hindeloopen, Workum, Bolsward, Harlingen, Franeker, Bartlehiem naar Dokkum en vervolgens via Bartlehiem weer terug naar Leeuwarden.
Een prachtige tocht met mooie uitzichten: IJsselmeer, de kluunbrug bij Bartlehiem en verder dwars door alle 11 steden. Imponerend en soms adembenemend.
Windkracht 4 tegen was geen enkele belemmering. Hierom werd gelachen en er werd mee gespot. Dat geeft weer eens aan wat een kwaliteit, kracht, inzicht, souplesse, uithoudingsvermogen en doorzettingsvermogen in deze groep helden van ‘t Anker aanwezig was.
Bij Twan hoorden we regelmatig een fors gekraak en gerammel. Geen reden tot bezorgdheid dachten allen: dat zijn gewoon zijn, botten, gewrichten en spieren. Het bleek echter zijn fiets te betreffen waarvan de ketting zijn beste tijd gehad heeft…….
De groep was dit maal overigens georganiseerd gemixt zodat de juiste kwaliteiten met elkaar op kop zaten. Wiel dacht daarom dat hem niets kon overkomen toen hij met Rob H. Op kop zat en netjes naast hem bleef rijden. Bleek Rob harder te rijden dan gewenst en raad eens wie tot de orde werd geroepen………..die arme onschuldige Wiel die nog nooit te hard heeft gereden.
Rob K. trapte zoals altijd ook lekker door en wist na afloop trots te melden dat hij 186 keer had geschakeld tijdens de rit. Een slechts gering verschil met Wiel die 0 keer schakelde. Rob vervulde overigens zijn rol van wegkapitein met heel veel toewijding en energie. Daarom werd hem bij terugkeer in Leeuwarden de koppositie gegund zodat hij als eerste finishte.
Walther stoempte zoals altijd onverdroten voort zonder veel te zeggen. Hij had weer volledig focus op deze rit en was niet uit zijn concentratie te krijgen.
Eric wilde op verschillende plekken foto’s als aandenken. Iedereen begreep dat want in prille relaties moet je soms tastbaar verantwoording kunnen afleggen voor jouw afwezigheid. Hij verloor daarmee tijd die hij later weer wilde inhalen.
Voor het maken van een filmpje van ongeveer een half uur koos hij een wel heel tactisch moment. Namelijk toen hij een kopbeurt had bij het IJsselmeer en met wind tegen. Kon Rob K. het weer van hem overnemen.
Op eens een ijzingwekkende schreeuw zoals je die alleen maar kunt horen in heftige horrorfilms: STOOOOOOOPPPPPPPPP!!!!!!!!! Het bleek onze innig geliefde en geadoreerde voorzitter te zijn. Hij zei last te hebben van branderige voeten en vervloekte de wind. Maar wellicht herinneren jullie nog wat ik eerder schreef over de effecten van tripels. Piet kreeg een ijzige en vijandige blik toen hem werd aangeboden om eventueel geen kopwerk meer te doen. Als blikken konden doden dan had jullie verslaggever niet meer geleefd. Geen enkele respect voor de goede zorg en oprechte bedoeling…..
Het effect hiervan was wel dat hij van gif een adrenalineboost kreeg die hem het vervolg van de tocht (60 kilometer) zonder problemen liet volbrengen.
In Bolsward werd een korte koffiestop gehouden waarbij gebak, broodjes, koffie en cola gretig aftrek vonden.
Ruim binnen de 8 uren keerden we voldaan en de een wat meer moe dan de ander terug bij het hotel. Na zo’n heroïsche tocht is dan een biertje echt verdiend. De rit werd geëvalueerd en sommigen gaven aan dat een ritje Zuid-Limburg makkelijker was dan deze tocht. Dat werd echter niet door iedereen zo ervaren.
Bij zo’n prestatie past ook een passende afsluiting. Elke deelnemer bleek een schitterende herinneringsmedaille te ontvangen. Piet vond deze zo mooi dat hij de volgende woorden sprak: “die neem ik mee in de kist”. Hopelijk is dat moment echter nog heel ver van ons verwijderd. De medailles voor de organisatoren werden door de voorzitter persoonlijk omgehangen waarbij hij namens de club zijn dank uitsprak zoals alleen hij dat kan. Wat een retoriek en wat een vocabulaire heeft deze man tot zijn beschikking.
Eric keerde na deze ceremonie naar huis i.v.m. een bezoek aan de parkfeesten en omdat hem blijkbaar iets beloofd was……..
Iedereen zocht gauw de douches op en dat was na deze tocht ook broodnodig. Daarna verzamelen en naar het centrum om de verloren calorieën bij te vullen. Na enig gezoek werden wij het terras opgelokt van een Turks restaurant. Veel vlees en frites zouden op ons wachten…Meteen lieten we het bier aanrukken. Onze weizenverslaafde bestelde een biertje dat afweek van de rest en voordat hij ook maar 1 slok had gedronken sprak hij al de historische woorden: de volgende wordt hetzelfde als die van jullie….Ook blijkt hij de internationale keuken goed te kennen en verzocht hij om een maaltijd zonder knoflook. De bediening keek hem niets begrijpend aan en dacht dat hij een grapje maakte.
De maaltijd werd gretig naar binnen gewerkt door iedereen. Walther bestelde een gerecht dat eigenlijk niet op de kaart stond: “hetzelfde als de anderen”.
Vervolgens weer veel sterke verhalen en veel humor. Verhalen overigens die ik hier liever niet publiceer omdat deze grote impact zouden kunnen hebben op het privéleven van deze of gene. Daarnaast zouden deze de goede naam van ‘t Anker in diskrediet kunnen brengen.
Opvallend stil was Rob K. Die bleek nog niet genoeg vlees gehad te hebben en observeerde als een roofvogel alle vrouwelijke voorbijgangers. Jullie verslaggever kreeg daarbij telkens kijktips.
Na deze maaltijd en enkele biertjes werd het gaandeweg rustiger en sloeg de vermoeidheid toe. Iedereen had genoeg gehad behalve 1. Onze grote roerganger moest en zou nog een groot glas bier krijgen. Hij verordonneerde Wiel om dit te regelen. Die deed dit om te voorkomen dat ons lichtend voorbeeld zwaar psychisch letsel zou oplopen. Maar ook zijn drinkbehoefte bleek inmiddels ingezakt. Vermoedelijk had hij weer brandende voeten. Toen hij voorstelde om het pas half lege glas te laten staan, sloeg ons echt de schrik om het hart. We wilden 112 bellen om hem te hulp te schieten immers hier moest sprake zijn van een ernstige aandoening. Gelukkig kwam hij op tijd tot inkeer en werden we gerustgesteld toen hij het glas alsnog achterover sloeg.
Vervolgens moe en zeer voldaan terug naar het hotel voor een welverdiend slaapje.
Om 8.00 uur verscheen iedereen weer monter aan het ontbijt en werd er uitgebreid gekaand. Om 9.30 uur vertrek richting Venlo waar we omstreeks 12.30 uur arriveerden.
Een gedenkwaardige en historische Anker tocht kwam daarmee ten einde. Een topprestatie van alle deelnemers. Een sportieve prestatie die weer gepaard ging met veel gezelligheid en kameraadschap. Complimenten en dank aan alle deelnemers.