ZOMERS RITJE.
Acht pedaalhelden hadden zich op 4 juni 2023 verzameld voor een ritje bij een heerlijke temperatuur.
En dus korte mouwen aan van dat mooie olijfgroene shirt. Iedereen was goed geluimd: Piet, Dré, Ben, Rob, Raf, Hay, Twan en Wiel.
Jan was afwezig vanwege rugklachten, (Friese) Rob vanwege een dikke knie en Eric omdat hij een week van huis was en iets in te halen had. Allemaal legitieme redenen derhalve.
Zoals zo vaak bedacht Piet de route: Hülser berg en dit maal andersom. Als beloning mocht hij ook de route doen waarbij hij soms werd geholpen door zijn geliefde broers Dré en Ben. Daarmee werd het dus een ware familieaangelegenheid.
Piet’s stem schalde als vanouds door het Duitse land en door mooie landschappen. Piet had er duidelijk zin in nadat hij bij de vorige rit het commando had overgelaten aan Hay. Die laatste vervulde die rol overigens na een aarzelend begin uiteindelijk met verve.
De twee Bianchis gingen zoals zo vaak meteen op kop. Er werd rustig begonnen zodat de stramme spieren los konden geraken. Ben kon dit zeer waarderen.
Mooie stukjes door het bos werden afgelegd met onderweg enkele oplopende stukken zodat de spieren er langzaam aan konden wennen dat de Hülser berg nog bedwongen moest worden.
Er stond weer een straffe bries die extra pedaaldruk noodzakelijk maakte. Dat kon zeker niet door iedereen gewaardeerd worden. Dré stak dat dan ook niet onder stoelen of banken. Twan deed een schietgebedje en hoopte dat hij bij zijn kopbeurt niet al te veel wind zou vangen.
Hay en jullie verslaggever maakten zich helemaal niet druk. Zij hebben immers een postuur waar de meeste wind langs gaat. Hay hield zich wel wat gedeisd en achteraf bleek dat hij bewust krachten spaarde om bergpunten te kunnen pakken. Iets wat iedereen hem gunt omdat het hem bijna nooit lukt om eens als eerste boven te komen terwijl hij zo stinkend zijn best doet.
Nu zijn hartsvriend Jan er niet was, kreeg Ben bij toerbeurt een andere gesprekspartner. Met iedereen papte hij aan terwijl het misschien wel verstandiger zou zijn om die lucht te sparen en te gebruiken om te fietsen…….
Piet is in blakende vorm en het valt op dat hij regelmatig routes kiest waarbij geklommen dient te worden. Voor hem een mooie gelegenheid om zijn kracht en klimvermogen te demonstreren. Zijn slanke en rappe Bianchi wordt door Piet in een straf tempo omhoog gedirigeerd. Het lijkt hem zo moeiteloos af te gaan.
Dan nadert de Hülser berg. Het moment waarop je verwacht dat Ben begint te mopperen en te vloeken omdat de weg omhoog loopt. Maar geen onvertogen woord kwam er uit. Althans nog niet…
Op de berg gaf Hay meteen gas. Hij werd gevolgd door Raf en er werd een gat geslagen. Hay rook de overwinning op deze col en raakte bedwelmd van enthousiasme en door de overwinningsroes. Een euforisch gevoel maakte zich van hem meester. Met binnenblad en veel omwentelingen ging hij omhoog.
Jullie verslaggever begon vanuit een slechte positie maar was bereid om Hay’s feestje te bederven. Immers hoe lang en hoe vaak zouden we die successtory wel niet moeten horen? Daarom toch even de gashandel open, gauw het gat dicht gereden en meteen over Hay en Raf heen gesprongen. En uiteraard de meeste bergpunten gepakt. Hay zag het met lede ogen aan en pinkte een traantje weg.
Na de klim een korte plas- en eetpauze. Gelukkig was Piet weer in staat om een krachtige straal te produceren. Hij vloerde daar enkele boompjes mee.
De wegen van en naar de berg waren overigens zeer slecht en hadden iets weg van een mars landschap met de nodige kraters.
Één van die kraters werd Ben vervolgens fataal. Met een door merg en been gaande kreet gaf hij aan dat hij lek had. Hij vloekte, raasde, tierde en mopperde zoals alleen hij dat kan.
Het vervangen van de band werd een echte teamopdracht. Twee banden en vier CO2-patronen werden verbruikt zonder zichtbaar resultaat. Het bleek dat Ben niet alleen een kort lontje heeft maar ook een (te) kort ventieltje. Ter geruststelling voor alle dames op zijn tinderaccount. Dit is niets biologisch maar het betrof het ventiel van zijn binnenband.
Gelukkig had Hay (zoals bekend) een ventiel van groot formaat en kon hij weer eens de reddende engel zijn. Na een dik half uur kon de tocht eindelijk weer voortgezet worden.
In een lekker tempo ging het richting Venlo en werd een mooie en gedenkwaardige rit afgesloten.