HEIDENTRIP 2023.
Na voor sommigen enkele dagen van slechte nachtrust was het eindelijk zo ver: 9 juni 2023.
De startdatum voor het traditionele uitstapje van ’t Anker en dit jaar voor de negende keer naar Heiden in Duitsland. De dagen vooraf werden per app afgeteld en de spanning dreigde enkelen te veel te worden.
De bagage was een dag eerder al Bij Ben ingeleverd. Hij was weer zo aardig om voor het transport te zorgen. Dankjewel Ben! Er waren al de nodige berichten verstuurd over het gewenste tijdstip van vertrek. De voorzitter wilde graag een uur eerder vertrekken dan gebruikelijk. Daarmee stiekem een uur extra terrastijd kopend. Deze list werd echter doorzien en daarom rolde er een compromis uit: 9.30 uur vertrekken.
Door 7 enthousiastelingen (Rob, Rob, Dré, Twan, Piet, Eric en Wiel) werd stipt vertrokken voor een lange, warme en winderige tocht. Friese Rob deed de route en hij deed dat met verve. Andere Rob was weinig spraakzaam en in diepe rouw vanwege al het slechte nieuws rondom zijn VVV. De trappers gingen rap rond en er was genoeg energie en genoeg gespreksstof. Er werd koers gezet naar stopplaats Rees. Iedereen visualiseerde hoe we daar een lekkere tussenstop zouden maken gezeten op het terras. Je kon de uitsmijter (strammer Max) bijna proeven. Groot was dan ook de teleurstelling toen bij aankomst bleek dat het hele terras al gereserveerd was en er geen plek voor ons meer was. Dus op zoek naar een andere plek om te pauzeren maar die was helaas niet wat wij ervan gehoopt hadden. Maar goed enkele broodjes, gebakjes, koffietjes en colaatjes werden toch verorberd. De nodige calorieën waren immers al verbruikt en dienden aangevuld te worden. De sfeer leed er in elk geval niet onder en er waren zat praatjes.
Nadat de bordjes leeg waren weer gauw de fietsen gegrepen en in straf tempo richting Heiden. Het viel op dat het steeds stiller in het peloton werd. De warmte en de kilometers begonnen hun tol te eisen. Vanaf kilometer 120 kregen enkelen het moeilijk. Dré was de enige die dat liet blijken maar ook VVV Rob en Piet hadden het kwaad. Zij zaten enigszins comateus op hun geliefde fiets en konden amper waarnemen wat er om hen heen gebeurde. Piet had bovendien last van bokkenpootjes.
Na aankomst deed VVV Rob jullie verslaggever denken aan E.T. Zijn ogen waren hol, dof en uitgeleefd. Maar in plaats van “Rob phone home” was het meer “Rob wants to go home”. Iedereen plofte neer aan de voor ons gereserveerde tafel en verlangde naar een ijskoud drankje. Onze voorzitter steunde en kreunde van genot. Sommigen deden deze geluiden aan iets anders denken.
Er was meteen goed nieuws: het eerste rondje was van sponsor Robicc. Eric (kamergenoot van de voorzitter) mocht van de voorzitter als eerst douchen. Iets wat heel sociaal en kameraadschappelijk leek, was echter puur eigen belang. Zo kon hij het terras langer verblijden met zijn aanwezigheid en nog meer vocht aanvullen.
Piet vroeg om een groot biertje. Toen hij een 0,4 glas kreeg, vroeg hij of dat alles was. Hij verzocht om hem het grootste glas dat er was met bier te vullen. Dat leverde een mooie Duitse reactie op: du bist genau so wie wir!!!!!
Nadat iedereen gedoucht en opgeknapt was, was het diner time. De meer geciviliseerden onder ons kozen voor à la carte. De rest koos voor massa oftewel onbeperkt van de gril nuttigen. Verschil moet er immers zijn.
Een tafel verder zaten 4 Duitse stellen. De kerels hadden minimaal tweemaal zo veel volume als de breedste onder ons (sorry Piet en Ben!). Ik schat hun maaginhoud om minstens 1 kubieke meter.
Uiteraard gingen ook zij voor de onbeperkte BBQ. Dat had echter niets meer met eten te maken. Elke vorm van beschaving ontbrak hier. Zij deden mij denken aan een kudde hongerige dinosaurussen (kaliber T Rex) die uitgehongerd was. De borden werden ongeveer 1 meter hoog vol geladen en ofschoon lopen moeilijk zo niet onmogelijk was, namen zij toch de moeite om meermaals het buffet te plunderen. In allerijl werd het plaatselijke slachthuis verzocht om nog enkele beesten met spoed te slachten. Het was niet om aan te zien maar leverde wel voldoende gespreksstof op.
Friese Rob hoorde je amper. Die had het te druk met het scannen van het terras op zoek naar vers en sappig vlees dat nog leeft. Uiteraard was hij de enige aangezien de rest zich netjes weet te gedragen. Hij verlekkerde zich aan een dame, die in de keuken werkte en die schoon aan de haak zeker 120 kilo woog. Kwestie van smaak niet waar?
Twan vond dat hij intelligent had gefietst want hij had weinig wind tegen gehad. Wat een eigendunk. Maar ja het geluk is met de domme.
Het eten smaakte prima: schnitzels, schlemmerpfanne en grilvlees. Iedereen was tevreden op één na. Ben was helemaal zichzelf en kwalificeerde de kwaliteit van het eten en de wijn als onvoldoende. Gelukkig weet Ben zich dan altijd subtiel uit te drukken. Misschien kwam het ook omdat hij de wijn uit de karaf dronk in plaats van uit het glas.
Jullie verslaggever verslond als enige nog een welverdiend toetje. Het bijhouden van alle gebeurtenissen kost immers veel energie. Jammer is overigens dat jullie verslaggever slechts een gekuiste versie kan weergeven van alles wat gezegd werd tijdens ons verblijf. Dat zou een hoop gespreksstof opleveren en bovendien willen we als club de schijn hooghouden dat we allemaal nette mannen zijn.
Piet werd aangesproken over het onveilig oversteken van kruispunten. Hij repliceerde dit meteen door te roepen “ik ben niet bang!”. Daarmee einde discussie. Immers de autoriteit van Kim Jong Piet is onaantastbaar.
Eric verklapte zijn vakantieplannen: elke ochtend “je weet wel” en verder alleen relaxen. Verder details zou hij ons vertellen na terugkomst.
Piet gaf aan dat hij dit jaar nog een week naar Valencia gaat. Hij is zo close met zijn schoonfamilie dat deze mee mogen gaan. Piet verheugt zich daar nu al op.
Na de nodige drankjes zit een gezellige dag erop en worden de bedden opgezocht.
Dan is het alweer zaterdag en staat een rit van 95 kilometer gepland naar Groenlo.
Maar eerst een lekker Deutsches Fruehstueck. Echter we hadden het verkeerde tijdstip gekozen. De kudde dino’s bleek al aan tafel te zitten en had zich op het buffet gestort. Het was net Jurassic park. Alles wat eetbaar was, werd verslonden. Borden leken wolkenkrabbers zo hoog vol gestapeld waren deze.
De dame, die voor het ontbijt moest zorgen, had het zweet op haar voorhoofd staan. Dit had zij nog nooit meegemaakt. Na het ontbijt heeft zij zich spontaan ziek gemeld: overspannen. Uiteindelijk werd de ruif weer aangevuld en konden we onze magen goed vullen.
Rob had voor ons een noviteit: een opwarmrondje. Hij stoort zich eraan dat iedereen meteen volle bak begint te fietsen. Daarom eerst een rondje rustig gereden van 7 kilometer en toen waren we weer terug bij het hotel. Daarna zette Rob de Garmin aan en werd er echt vertrokken. Uiteindelijk werd het een tocht van 110 kilometer.
In Groenlo een welverdiende stop met cola en appelgebak met slagroom. Verder goed opletten wat er allemaal voorbijliep onder het mom dat goed op de fietsen gelet moest worden. Piet en Eric reden lek en staken hun ergernis niet onder stoelen of banken. Verder had Piet weer bokkenpootjes of misschien wel olifantspoten. De schoenen moesten enkele malen uit.
Rond 16.00 uur waren we weer terug op het terras in Heiden en kon zich het ritueel van de vorige dag herhalen.
De nodige drankjes, heerlijke gerechten en ditmaal voor iedereen een toetje. Wel veel minder praatjes. De helden raakten duidelijk wat vermoeid.
Een bezienswaardigheid was een bruiloft ter plekke. Voor tonnen aan tattoos schoven voorbij. De DJ had wel een vreemde smaak. Als openingsnummer koos hij voor “let it be”.
Na een goede nachtrust is het helaas alweer zondag. Ditmaal geen dino’s in de buurt en dus plenty aanbod voor het ontbijt. Het smaakte voortreffelijk.
Vervolgens gauw alles klaar maken en de bagage in Ben’s auto deponeren. Stipt op tijd werd vertrokken voor een ritje van 100 kilometer. Rob dirigeerde ons weer door het Duitse land richting Nederland.
Met een stop bij Jacobs werd weer een mooi weekend afgesloten. Een sportief en gezellig weekend waarbij iedereen zich kostelijk geamuseerd heeft. Voor wie er niet bij was, kan ik alleen maar zeggen: “jullie hebben wat gemist!”.
De data voor volgend jaar (de 10e keer!) staan al vast: 31 mei en 1 en 2 juni.
Eric bedankt voor de organisatie.